Column

Natuurbeleving van Jannie Harmsen

Lees verder

Mijn ogen zijn altijd op zoek naar details en ik loop al langer met het idee om iets te doen met de voorwerpen die ik tegenkom in de natuur. Het begint natuurlijk met het maken van een foto, vaak meer dan één, want je weet maar nooit. Ondertussen begint mijn brein al op volle toeren te draaien om een idee tot stand te brengen. Thuis sla ik de opname op bij ‘ mijn afbeeldingen’ tot het moment dat ik er echt iets mee wil. De foto wordt zo vanzelf een ‘stilleven’ in mijn map.

Als jong meisje hield ik eigenlijk niet zo van stillevens, ik vond ze nogal saai, vooral als er maar een paar voorwerpen op stonden, dan sprak het niet meer zo tot de verbeelding. Bovendien, als ik zo’n schilderijtje vaak of lang zag hangen dan kreeg het voor mij iets triest, dan werd het zelfs eng op een gegeven ogenblik, zo doods.

Omdat ik als enigst kind vaak alleen was heb ik veel stille momenten meegemaakt. Op zich helemaal niet erg, want ik heb geen hekel aan stilte, maar soms mocht er wel wat leven in de brouwerij komen en in mijn geval was het de behoefte aan een stukje creativiteit. Ik maakte met mijn ogen al snel mijn eigen figuurtjes die ik steeds weer terugzag in een stukje structuurbehang, of op een met verf bespoten wand met bubbeltjes en blaasjes, en nog steeds betrap ik mezelf hierop. Hetzelfde ervaar ik ook in de structuur en vormen van verschillende boomstammen en ik denk dat ik hierin niet alleen sta.

Momenteel weet ik enkele stillevens wel te waarderen en het voor mezelf op waarde te schatten. Vooral afbeeldingen met fruit of bloemen vind ik mooi. In Antwerpen zag ik in een etalage van een kunstgalerie eens een prachtig klein werkje hangen van een schaaltje met kersen, zo knap gedaan, de juiste kleuren, klein maar fijn. Niet echt goedkoop, ook niet vreselijk duur, toch heb ik het niet gekocht. Daar heb ik later wel een beetje spijt van gehad. Maar ach, een herinnering aan iets moois is ook nooit weg.

Maar wat is er dan zo bijzonder aan die schoen? Wat mij betreft is het de combinatie van leven dat zich aan de dode materie hecht in de vorm van groen, zacht mos. De zachte bekleding, de frisgroene kleuren van de bladeren bij het geheel en het licht dat er mee speelt! De tijd speelt hierin ook een rol, want hoelang hangt de schoen er al en is deze erin geknoopt door iemand of uit baldadigheid ingegooid. Nu ben ik geen voorstander van rotzooi achterlaten in de natuur, absoluut niet, maar een grapje kan ik wel waarderen, zeker als het zo mooi uitpakt als in dit geval. 

Wie de schoen past? Misschien wel een of andere vogel die er een nest in maakt zodat we in ieder geval kunnen spreken van hergebruik. Toch, vanwege het feit dat het oog ook wat wil en ik van verrassingen houd beschouw ik het voor deze keer maar als levende kunst.

Terug naar de nieuwsbrief van mei